miércoles, 23 de diciembre de 2015

Sin motivos me pierdo.

Hace días que no soy yo. Hace días que no soy yo conmigo. Ni yo contigo.
Y tengo miedo de quedarme aquí, de perderme. Tengo miedo de no volver. Antes que cuando no me encontraba había suficiente en quedarme sola unos instantes. Ahora esa soledad no hace más que complicarlo todo.

No puedo encontrarme porque no tengo tiempo ni de empezar a buscarme. El tiempo, al que me he acostumbrado a responsabilizar de todos mis miedos.

Es verdad que sin ti no hay mi, pero es que sin mi no hay yo. Y que sin mi me pierdo yo, y te pierdo a ti.

Esa distancia que me aleja de ti. Que me aleja de mi. La odio. A veces la imagino mas grande, a veces mas pequeña. Y cuando imagino que no tiene fin, no cabe en mi mente. Y ahí muero de incertidumbre, al igual que cuando pienso en la muerte.

No quiero pedir imposibles, sé que todo pasa, que todo vive, que todo muere (o quizás no). Sé que no me mirarán los mismos ojos siempre. 

Dicen que toda estación tiene su parte bonita y que va cambiando a medida que vamos sumando inviernos, pero yo quiero vivir en verano siempre. En aquél verano que tú y yo, solo éramos eso tú y yo. Tú y yo sin pensamientos, tú y yo a la aventura, tú y yo la novedad, tú y yo el descubrimiento. Tú y yo para siempre cómo antes.

Lloro de rabia, de pena, de nostalgia, y de rareza. No puedo vivir-lo todo a flor de piel siempre, se me va a desgastar. Eso que solo veo yo, porque me lo he hecho yo. 

Que difícil es salir de aquello que sólo existe dentro de tu mente, que no tiene bases, que al pronunciarlo te avergüenzas de ti y tus pensamientos retorcidos. 


(Que bueno seria poder tener un "off" dentro)

viernes, 11 de diciembre de 2015

Un punto (débil)

Quizás lo que más merezco hoy es una hostia ben dada. Y lo que más necesito es un abrazo, de esos en los que te fundes, que te da igual quién te lo dé, hoy me da igual.

Y si no me das tu esa hostia me la voy a dar yo, así que casi que prefiero que me la des tu, antes de que yo caiga ya cuando lleve demasiado camino andando como los cangrejos, para atrás.

Hoy necesito sentirme imprescindible en la vida de todos, maldita ilusa, nunca vas a cambiar.

¿No te das cuenta que estás perdiendo segundos que no van a repetirse? Que no se recuperan bonita, que pasan, vuelan, se esfuman, y mueren sin que hayas sido consciente de la inmensidad de esos segundos que ni viste. Por vivir a tu nube de mal humor. ¿Y quién no ha tenido un día duro hoy hermosa? Lo más probable es que tu día haya sido el menos duro de todos los que vivimos aquí dentro hoy.

Trázate aquí cuatro lineas. De esas que sabes, de esas que te arreglan el día, de esas que te han salvado en más de una ocasión, esas que a veces te gustaría proclamar a voces. Vete a dormir con una sonrisa hoy. Creo que es lo mínimo que puedo pedirte mi querido yo.

Debes empezar ya, vas tarde. Todos han tenido una vida, una gente, unos amigos, unos objetivos, unos sueños y unas preocupaciones antes de conocerte. Tu también los has tenido, mírate hoy y compárate con hace no más de cuatro años. Ni te reconozco, te felicito (no hablo en ironía), cumples lo que te propones, mejoras tus limites, renuevas tus sueños, te superas, creces, dejas atrás lo que creías esencial, conoces, ríes; ríes mucho, a quien quiero engañar, eres una feliciana, de esas de las que se pega su risa, de esas que alegra solo verla. Te felicito, estoy orgulloso de ti.

Hoy date una tregua y toma un respiro, pero que no sea demasiado larga, no pueden vivir muchos sin tus bromas. Vale tiempo, la tregua ha terminado.

Debes aceptar que has entrado en vidas que ya tenían su trayectoria, que has llegado mucho más tarde que otros, pero mejor. Ojalá entiendas ya el significado de "no por llegar antes se llega mejor, o el de lo bueno se hace esperar". Has llegado tarde sí, o temprano, depende como lo veas. Él ya ha cantado con otras las canciones que canta contigo, ya ha ido a los mismos lugares, ya ha dicho las mismas palabras, ya ha hecho los mismos besos, ya ha hablado de las mismas cosas, ya ha presentado la misma gente, ya ha compartido las mismas fotos, incluso se ha creído que su futuro ya estaba escrito de su mano para siempre. Pero y que quieres hacer? llorar por ello? tenerles rabia? envidia por haber llegado antes? miedo a que vuelvan?

Tu y tu momento sois los mejores, siempre, vayas donde vayas, hagas lo que hagas y cambies lo que cambies. Tu y tu momento seréis los mejores siempre. Por eso pasa ahora y no más tarde, por eso lo haces tú y no tu vecino.

Has llegado para superar expectativas, para superar momentos ya vividos, has llegado aquí para mejorar los sueños, para crear lo imprevisto dentro de todo lo previsto vivido, para cambiarle el significado a palabras que ya lo tenían, para darle otro color a las imágenes que ya se habían sacado antes, para dar otro valor a los besos. Has llegado aquí para crear de lo esperado un mundo inesperado, para dejar huella, para no dejárselo fácil a quién llegue después de ti. Lo cierto es que nada se sustituye, se cambia, incluso se mejora. Y eso es algo que trae faena entender, imagínate que hay quiénes ni saben que deben saberlo.

Por eso deja tu pisada firme, de un color inventado, con aroma nuevo, para que quién venga más tarde se lo encuentre difícil, insuperable si puedes lograrlo. Ya han pasado, seguirán pasando, haz algo para seguir destacando.

Sigue felicitándote.

PD. baja del burro, bajo hay tierra que merece ser abonada. Cuídalos.

domingo, 4 de octubre de 2015

Ella.

La que mai havia necessitat, ans al contrari. La que sempre s'excusava devant de preguntes incòmodes amb un "no tinc temps". La que sempre caminava sola, tant bé. Amb alguna necessitat no coberta però no li donava importància. La que mai ha tocat amb un sol peu a terra. La que sempre ha somiat amb amors de Romeu i Julieta, amb un amor no correspòs i ple de patiment. Perquè creia que l'amor era això. La que mai ha volgut un mà perquè creia que sola tot tenia més mèrit.

Ella, la solitaria, l'amant del res que s'omple amb un sospir.

Ha après que amor no és sinònim de dolor. Ha après que pots compartir tant que no et quedi res per a tu. Ha après que la confiança pot amb tot, que fins i tot pot curar. Ella ha après a cuidar. A dir un "t'estimo". Ha après a no fer-se càrrec d'ella i prou. Ha après a cedir a favor de l'altre. A sacrificar encara que ella surti perdent. A tenir paciència després d'un dia costós. A treure força per donar-li a l'altre. Ella ha après a estimar d'una manera que mai havia experimentat encara.


Ell i els seus clotets sota els seus ulls blaus.

sábado, 6 de junio de 2015

Aprender a jugar

Supongo que nunca he entendido que la cosa no iba en serio, o no lo he querido ver, que solo era un pasatiempo sin más importancia de la que le sueles dar a otros. Tal vez el error es intentar hacerte cambiar o quizás hacerme cambiar a mi misma e intentar convencerme de mi modernidad y de capacidades que no tengo y dudo de si podre tener algún día.
El mismo tiempo que puede regalarte maravillas puede hacértelas pasar putas, ese tiempo que a veces anhelas y a veces te sobra de tal manera que preferirías dormir antes que darte cuenta que tienes el tiempo suficiente como para darte cuenta que lo tienes.
Y reafirmo que el error es haberme creído única. ¿Qué coño única? ¡Si única lo soy! Lo que no soy es única para ti. Y aquí amigo, el problema no es mío sino tuyo. Mira a lo mejor un día vas a echar un vistazo a tu alrededor, o quizás nunca lo hagas, ya que como tú dices tienes demasiadas cosas que hacer como para perder el tiempo en pensar. Pero supongamos que algún día lo haces, ojala alguien te tome en serio, ojala alguien crea en tus palabras hechiceras, y aun mejor ojala quien te encuentres tenga un par de cojones y te deje claro como se juega a eso de las relaciones personales.
Y es que todo extremo es pecado si se juega mal. Dices que pienso demasiado solo porque tu piensas demasiado poco. Pensar equivale a estar solo contigo mismo, a descubrirse para descubrir mejor a los otros. Y aquí está tu punto débil que no crees ni tener, ni que exista, porque claro tú no tienes puntos débiles, tu eres de hormigón.
Y te juro que me gustaría ahora escribir un par de líneas que me crea pero no puedo ni escribirlo de lo falso que me suena dentro.  Ojala tuviera un par de ovarios para rechazarte la próxima vez que vengas a buscarme con tus frases preparadas y tus canciones de lista de reproducción, pero sé que no lo hare, sé que volveré a caer diciéndome a mi misma que el aprovechamiento es mutuo y que yo puedo ser igual que tu, esa argucia hecha aguas por todos lados.
La única conclusión, si se puede llamar así de un razonamiento poco convincente y que solo sigues cuando te da la real gana, es que esa relación de simbiosis, llamémoslo así para no entrar en más debates internos que al final van a hacerme reelaborar demasiadas ideas, es el mejor tipo de relación que podría tenerse, siempre y cuando se tenga claro que solo es eso, una relación de simbiosis mutua.

Quizás me gusten demasiado los retos, quizás me aborrezca demasiado la atención. 

miércoles, 18 de febrero de 2015

No ho sé, busca-ho

Avui sec aquí, com cada dia que pretenc escriure alguna cosa amb no gaire èxit, davant un teclat indesxifrable. Tantes lletres per ordenar, tantes lletres disposades a donar lloc a paraules plenes d’alguna cosa que ni tant sols elles saben què és. Disposades a plasmar qualsevol idea que se'ls hi proposi. Disposades a donar-te un cop de mà per entendre de que va tota aquesta broma, de que tracta la ironia en la que vius.

Volen i poden dir tantes coses que no saben ni per on començar, no saben quin punt de partida agafar per no deixar-se res important, així que acaben fent com sempre una altre vegada, anar-se per les branques i acabar no dient res, quina novetat.

Amb un diccionari a las mans, per si de cas se’m ocorre escriure alguna cosa que pugui valdre una mica la pena. L’obro, no sé ben bé que hi busco. Probablement el que hi busco, sense ser conscient del tot, no ho trobaré aquí. Ni aquí, ni a la enciclopèdia més actualitzada fins aleshores, no ho trobaré ni a la web, i per no trobar-ho a google, és que el que busco és complicat. Més que complicat. Difícil, costós, requereix esforç, requereix voluntat, requereix una cerca amb amor, una cerca amb paciència, una cerca dolça.

Que què busco dius? No ho sé.

Cerco alguna cosa sorprenent, no sé que és, perquè no ho he tingut a les mans encara. No puc definir-ho perquè no sé com es defineix, no sé explicar-ho perquè primer necessito que algú m’ho expliqui a mi, perquè necessito viure-ho. No sé que busco, però sé que quan ho trobi sabré que era allò el que cercava amb rumb indefinit.

Al atzar, el vent ha deixat el diccionari obert per una pàgina, la lletra T. La primera paraula de la pàgina “tot”.

Busco el tot en el res, busco la fletxa que fa diana dins l’error, busco omplir-me de tot sense tenir res, busco aprendre en una mala lliçó, busco la comoditat en un llit de faquir, busco un sospir en un lloc sense oxigen, busco l’adrenalina en un bany relaxant, busco la tranquil·litat en una nit de dissabte al barri del Born, busco l’escalfor en el mar Àrtic, busco una abraçada en un magatzem de maniquí, busco el roig més potent en el blanc més infinit, busco una mirada mentre tots dormen, busco un somriure de bon matí d’aquell que s’aixeca a las 4 dia si i dia també, busco un raig de sol una tarda de tempesta i una gota de pluja un assolellat matí d’estiu, expectant la sorpresa cada dia.

Busca-ho tot sense esperar-te res, busca-ho tot sense saber que és, però no paris.



domingo, 18 de enero de 2015

El convencionalisme i tota aquesta "basura"

Suposo que el convencionalisme d’aquest món cada vegada em tortura i m’embrut més per dins. M’impulsa a seguir una vida alternativa, en la que ni tant sols jo sigui qui mana. Una vida ple d’emocions, de somnis a complir, i experiències per aprendre. Una vida guiada per un assaig i error continu, on a curt termini només hi veus fracàs, però que vist amb la perspectiva del temps, l’únic mestre d’aquesta vida, es l’èxit assegurat. El creixement personal més valuós que mai ningú hagi pogut transmetre’t, tant sols tu.

Sento crits que m’acusen “somiadora” alguns em diuen, “hippie” els altres afirmen, “innocència infantil” alguns diuen així descriure’m. No em molesta, tant sols somric. Jo sé el que vull per a mi i jo sé en quin món vull viure, quin entorn vull crear.  La mera perfecció dins la imperfecció més extrema que mai hagis pogut conèixer.

Dic voler un camí alternatiu. Presumeixo de voler canviar las bifurcacions del riu que tothom segueix.  Anomeno las paraules innovar i renovar. Però no soc més que una covarda, que es resigna a seguir formant part d’aquest convencionalisme extrem, que amb tota la maldat del món ens fa seguir el camí establert i ens anul·la el pensament creatiu, per por de ser conscients de la societat en la que vivim, per por de voler canviar camins establerts des de sempre, i pel que sembla, per sempre.

M’indigna tenir mil idees i projectes per començar, m’indigna creure en el canvi, m’indigna pensar en millorar el futur. I només pensar-ho, a vegades ni compartir-ho. Hi ha qui em taxarien d’un segon John Lennon, al qui no arribaria mai ni a la sola de las sabates. Callo i m’assec, intento reflexionar amb coses més capitalistes, més materialistes i deixar-me de reflexions metafísiques a las qui no aconsegueixo trobar-hi solució.  Una manera de fugir, una manera de tornar al món terrenal, on la vena que duem als ulls ho pinta tot de rosa. Aquell rosa tant fals, aquell rosa tant brut, aquell rosa que em tant fàstic em fa, aquell rosa pel qui alguns matarien, aquests alguns els quals jo nomes els vull ben lluny, tant lluny que ni sàpiga que existeixen.

No m’atorgueu mai poder sinó voleu que res trontolli. No me’l atorgueu si odieu el canvi. No me’l atorgueu sinó voleu que la gent prengui consciencia de la merda en la que neda des de que s’aixeca fins que s’envà a dormir. Que fins hi tot en els somnis més purs, la brossa de la societat hi entra per no deixar espai a cap alternativa renovadora.

Miro al voltant, veig una barreja de colors desordenada. Els qui tenen el poder per ordenar una mínima part no ho fan, i els que no el tenim ens resignem mirant com actuen removent tota la paleta de colors, que cada cop va agafant més to de color de merda.


Crec en el canvi, tant sols necessito una petita llum de confiança que ara per ara no he trobat.

sábado, 10 de enero de 2015

La balança necessaria

Suposo que mai va malament fer balança. I no parlo d'aquella màquina digital que ens tortura després dels intensos dies de Nadal, recordant-nos que un dels nostres proposits per el nou any hauria de ser anar més sovint al gimnàs.

Sinó que parlo d'un altre tipus de balança, una que potser físicament no indica res, però que ho remou tot per dins. Una balança lleugera, tot i que si no la saps carregar bé pot arribar a ser molt i molt pesant. Una balança pròpia, cap igual que la teva. Una balança que no marca números, sino emocions. La balança més essencial per apendre a viure, a valorar.

Qui entra i qui es queda? Què faig i què no faig? Què faré algun dia i què no faré mai? Qui mereix el meu temps i qui el desmereix? De qui rebo el que em cal per ser feliç i de qui no rebo més falses promeses? Què puc esperar i que no haig d'esperar? Qui em fa creixer i qui m'encadena?

Crec que mai podrem fer la balança perfecte, perquè sempre hi ha algun moment en que la balança trontolla, i que las teves preferències es desvien per algun motiu que aparentment no aprecïes. Canvis en la balança que varien las teves accions, pensaments, emocions i entorn. Canvis que esperats o no, apareixen. I és aquí, on la temptació al error es fa més palpable, més viva, més temptadora.

No deixis que el temps canviï las teves preferències sense el teu consentiment, que si ho fa, sigui perquè tu ho has volgut. No donguis més temps del que mereix cada moment, ni massa amor a cada persona. Juga amb foc fins que puguis fugir a temps de les flames. No donguis massa del qui no reps res, possiblement li donaries una lliçó de vida, però no hi ha temps per perdre. Dòna a aquella persona més amor del que ella t'ofereix, i doncs, la vida està plena d'efectes "bomerang". Emplea temps en qui sacrifica el seu per a tu, però també guarda't un poc per a tu, i doncs, tu també tens molt que aprendre. Digues "t'estimo" als qui estimes, però també als qui ho necessiten. "Perd" el temps amb els altres, i doncs, és temps en el que tu també hi guanyes.

Somriu als qui et somriuen, i als qui no, també. Abraça els moments, i guarda't els instants. Busca els silencis quan els necessitis, i queda't amb aquells qui el millorin. Regala moments i guanyaras vivències. Busca pedres, i trobaràs tresors. Anhela somnis, i atrapa realitats. Dòna afecte i trobaràs amor. Dòna el millor de tu als qui ho mereixen, i t'envoltaràs de moments sense paraules. Busca l'equilibri que necessites a cada moment, i envoltat dels qui et complementin per lograr-lo.

Però primer, no facis res. Primer observa el món, observa't a tu. Què i qui tens al teu abast? Què i qui podràs tenir al teu abast? I ara, actua per tenir al abast allò que podries tenir a l'abast.

I com sempre, deixa de sobreviure i comença a viure.